Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

Πρόσκληση σε Έκθεση Ζωγραφικής

Την Πέμπτη 11 Μαϊου μετά τις 8 το βράδυ τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής της Pascaline Bossu στη Zivasart Gallery  στον γειτονικό Παράδεισο στο Μαρόυσι


Celestine
Σχέδια, ζωγραφιές και φωτογραφίες της Γαλλίδας εικαστικού Pascaline Bossu, η οποία ζει κι εργάζεται στην Αθήνα από το 2000. Βασικό της θέμα είναι το επίκαιρο ζήτημα της ταυτότητας, της ενσωμάτωσης σε μια ξένη κουλτούρα, της πολυπολιτισμικότητας.

Ανιχνεύοντας ρίζες και παραδόσεις η Pascaline Bossu καταθέτει μια ξεχωριστή εικαστική πρόταση. Μεγάλο μέρος της δουλειάς της παρουσιάζεται στη Zivasart Gallery στο Μαρούσι. Διάρκεια έκθεσης 11 Μαΐου – 15 Ιουνίου 2017.

Οι δεσμοί που μας συνδέουν με τις ρίζες μας, χάρη σε διαδοχικές προσφορές και ανταλλαγές, θεμελιώθηκαν πάνω στην αρχή της παράδοσης και της ανταπόδοσης, στην ικανότητα να παίρνουμε και να παραδίδουμε όσα μας δόθηκαν.

Η καλλιτέχνις Pascaline Bossu εκφράζει αυτό το πέρασμα από τη μια γενιά στην άλλη, απεικονίζοντας τα μέλη της οικογένειάς της, από την προ-προγιαγιά της μέχρι την κόρη της, συνδυάζοντας γενετικά χαρακτηριστικά, ομοιότητες, ιδιαίτερες πτυχές του χαρακτήρα, μαθητείες, ιστορίες ζωής και κρυφό παρελθόν. Ολα αυτά επιδρούν και διαμορφώνουν την προσωπικότητα του κάθε καινούριου κρίκου που προστίθεται στην αλυσίδα της οικογένειας.

Η καλλιτέχνιδα χρησιμοποιεί ως όχημα την τέχνη της για να ενταχθεί σε μια νέα κουλτούρα. Και η διπλή ταυτότητά της την κάνει να υιοθετεί ποικίλες τεχνικές, όπως τη ζωγραφική πάνω σε φωτογραφίες ή την εμπνευσμένη από φωτογραφίες ζωγραφική, με αποτέλεσμα ένα συνεχές πηγαινέλα, ένα παιχνίδι με καθρέφτες ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γαλλία, ανάμεσα στη ζωγραφική και τη φωτογραφία, ανάμεσα στη μη-ταυτότητα του μασκοφόρου καρναβαλιού και την εξιδανικευμένη μορφή που αποκαλύπτει μια αμφίεση.

Αυτή η συλλογή πορτρέτων είναι ένας φόρος τιμής της ζωγράφου προς τους προγόνους της αλλά και γενικότερα ένας ύμνος στη ζωή.
Η λατρεία των προγόνων είναι η αρχαιότερη και παρούσα σε όλες τις ηπείρους, από την Ανατολή ως τη Δύση, στην Αφρική και στον Ειρηνικό. Από αυτήν προέρχονται οι πρώτες δοξασίες : η πίστη στην ενόραση και στην αθανασία της ψυχής.

Κατά την περίοδο του καρναβαλιού οι άνθρωποι αλλάζοντας φορεσιές αποκτούν μια καινούρια ταυτότητα επαναλαμβάνοντας τις παγανιστικές τελετές. Στη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, τιμούνται οι νεκροί κι αυτό συμβάλλει στην απελευθέρωση των ψυχών.

Ο σεβασμός των προγόνων είναι μια ωδή στο θρίαμβο της ζωής : για τους ζωντανούς είναι ουσιώδες να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως συνέχεια των όσων οι προηγούμενες γενιές έχουν κληροδοτήσει. Αυτό τους επιτρέπει να διαιωνίσουν και να εμπλουτίσουν με τη σειρά τους αυτήν την κληρονομιά, συνεισφέροντας στη διατήρηση της ζωτικής μας ενέργειας.



Ντύνοντας τους γάλλους προγόνους της με ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές, η καλλιτέχνις περιβάλλει τη ζωή τους με ένα νέο αφήγημα. Λαμβάνοντας υπʼ όψιν τις εμπειρίες και τα βιώματά τους, η Πασκαλίν Μποσύ έχει επιλέξει για τον καθένα τη στολή που ταιριάζει καλύτερα με την προσωπικότητά του. Με αυτόν τον τρόπο, συσχετίζει τη γαλλική με την ελληνική κουλτούρα και αναδεικνύει την κοινή ιστορία που συνδέει τις δυο χώρες.

Για τη ζωγράφο, αυτές οι τοπικές ενδυμασίες, εμπνευσμένες από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη, αντιπροσωπεύουν την οικογενειακή κληρονομιά που περνάει απο γενιά σε γενιά ανά τους αιώνες. Συμβολίζουν την ομορφιά και την υψηλή ποιότητα της λαικής παράδοσης , που αντέχει στο χρόνο, και έρχεται σε αντίθεση με την σημερινή καταναλωτική κοινωνία μας που καταστρέφει και μολύνει το περιβάλλον, παράγοντας σε υπερβολικό αριθμό προϊόντα “μιας χρήσης”.

Τα κεντήματα των ενδυμασιών είναι πραγματικά έργα τέχνης, τα υφάσματα και τα κοσμήματα αληθινά αριστουργήματα: χρυσοκέντητα υφαντά, πολύχρωμα κεντητά μοτίβα, γούνες, δαντέλες, μετάξι, σμιλευμένο χρυσάφι και ασήμι… Στις μέρες μας,  όλα αυτά τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα συνυπάρχουν μόνο στις δημιουργίες της υψηλής ραπτικής, που απευθύνονται στους λίγους. Η σημαντικότερη διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι η παραδοσιακή φορεσιά, ακόμα και γιορτινή ή γαμήλια, παραμένει σε κάθε περίπτωση μια λαϊκή ενδυμασία.

Η ανάδειξη των ενδυμασιών μιας άλλης εποχής, μας καλεί επίσης να αναλογιστούμε πώς φτιάχνονται τα σύγχρονα ρούχα. Για τα περισσότερα χρησιμοποιείται γενετικά μεταλλαγμένο βαμβάκι, ενώ το εργατικό δυναμικό γίνεται συχνά αντικείμενο εκμετάλλευσης. Αντιθέτως, οι βιοτεχνίες όπως τα κλωστήρια, τα εργαστήρια ραπτικής και κεντήματος, τα μεταξουργεία, η οικοτεχνία παραγωγής διακοσμητικών στοιχείων, είναι πλέον σχεδόν ανύπαρκτες στην Ευρώπη.

Η καλλιτέχνις παρουσιάζει μια σειρά εννέα πορτρέτων. Τα πρόσωπα στέκονται αντικριστά στον θεατή, ακίνητα, δείχνοντάς του μια όψη ήρεμη, όπου ο χρόνος έχει σταματήσει, όπως στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες των αρχών του 20ου αιώνα, σε αντίθεση με τις σύγχρονες σέλφι.



Ελαιώνες ή δάση με πλατάνια, τους αγκαλιάζουν και τους συντροφεύουν με τις ραβδώσεις, τις ρίζες, τη φλούδα τους, σε ένα περιβάλλον μαγικό και διαχρονικό. Τα κλαδιά τους απλώνονται σαν δάχτυλα μάγισσας, οι κορμοί τους πατάνε γερά στο έδαφος σαν σοφοί γέροντες.
Μας υπενθυμίζουν τη δύναμη της φύσης, την υπομονετική εργασία των προγόνων μας και το σεβασμό που οφείλουμε να δείχνουμε σʼ αυτούς, αν θέλουμε να συνεχίσουμε την πορεία μας σαυτόν τον κόσμο.

Η έκθεση ξεκινάει με μια σειρά τοπίων, μια πρώτη οπτική εντύπωση, ένα αισθησιακό αντίκρισμα του κόσμου, καθώς η καλλιτέχνιδα βυθίζεται στο ελληνικό φυσικό περιβάλλον. Η Pascaline Bossu παρατηρεί και οικειοποιείται το ελληνικό τοπίο σαν έναν διάκοσμο παρόμοιο με το φόντο που παρατηρούμε σε φωτογραφίες του 19ου αιώνα. Εμπνευσμένα από τα αναγενησιακά τοπία με σανγκίνα, τα έργα της διαποτίζονται από την ελληνική φύση για να εκφράσουν καλύτερα τη σύνδεση του ανθρώπου με το περιβάλλον του.

Επιπλέον, η Bossu ερευνά σε βάθος τους διάφορους τόπους, τις παραδόσεις, τους χορούς και τις φορεσιές: Απεικονίζοντας τα κύρια μέλη της οικογένειας της με παραδοσιακές ελληνικές φορεσιές, τους αποτίνει έναν φόρο τιμής αποδίδοντάς τους μια νέα προσωπικότητα που σχετίζεται με τον ελληνικό πολιτισμό· επίσης, λειτουργεί και σαν ένα «κλείσιμο του ματιού» προς τους Γάλλους καλλιτέχνες που υπερασπίστηκαν με πάθος τις ελληνικές εθνικές υποθέσεις κατά την ελληνική επανάσταση.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου